De eisen tot loonsverbetering werden beargumenteerd vanuit de gedachte dat de gevolgen van de rationalisatie ook aan de arbeiders ten goede zouden moeten komen. Inmiddels -terwijl de onderhandelingen hierover in een impasse waren geraakt- kondigden de gezamenlijke Twentse fabrikanten een loonsverlaging af van 5 procent. Mede door het dreigement dat hierbij werd gevoegd besloten de bonden bij Jannink slechts te staken voor de oorspronkelijke eisen en niet tegen de loonsverlaging. Zo geschiedde op 16 november. Het conflict werd echter gaandeweg meer in de strijd tegen de loonsverlaging getrokken. Toen besprekingen en herhaalde onderzoekingen niet tot resultaat leidden legden op 21 december ook de andere arbeiders het werk neer. De strijd was begonnen door 450 stakers.