Van Heinde en Ver: feestelijke afsluiting foto expositie over (e)migratie

De voorstelling is opgebouwd uit twee (tijds)lagen, met als rode draad de beweging, ergens proberen te komen, maar ook achterlaten. De nadruk ligt op het bouwen van een toekomst, terwijl het verleden in de achterbak ligt.

Inhoud:

Branka ontvluchtte met haar zoon Branko voormalig Joegoslavië tijdens de Balkanoorlog. Ruim 20 jaar later maakt zij de reis terug naar haar oude huis in Kroatië. Het is het verhaal over hoe iemand opgenomen wordt in het weefsel van een nieuwe samenleving, waardoor het na vele jaren mogelijk is om ook het oude huis weer een plek te geven.

Tegelijkertijd maken we kennis met drie jonge vluchtelingen uit Syrië en Afghanistan - Hanan, Thaer en Haroon -  die onlangs een verblijfstatus hebben gekregen. Zij staan aan het begin van een reis die Branka 23 jaar geleden maakte, de uitdaging om een nieuw ‘huis’ te bouwen nadat zij alles hebben moeten achterlaten.Geportretteerden in Huis van de Toekomst:

Haroon (Maastricht/ Afghanistan)

Haroon is opgegroeid in Afghanistan, in Kaboel. Als 16-jarige vertrok hij met zijn familie via Iran, Turkije, Griekenland en verder naar Nederland. De drie jaar in een AZC waren lang en moeilijk, met vier man op een kamertje, zonder privacy, met verplichtte tijden waarop je thuis moest zijn. Maar hij is dankbaar dat hij hier is, veilig met zijn ouders, broertjes en oma. In Kaboel was vliegeren zijn grote liefde. De vlieger staat voor hem symbool voor vrijheid. Voor Haroon is ‘thuis’ niet Afghanistan of Nederland, maar daar waar hij met zijn familie is.

Thaer (Maastricht/ Syrië)

Thaer vluchtte op 12-jarige leeftijd met zijn ouders naar Libië, en na een tweejarig verblijf met de boot naar Europa. Na een opleiding werkt hij nu bij een grote supermarkt. Thaer vertelt niet graag meer over deze reis, het haalt pijnlijke herinneringen naar boven. Thaer wil gezien worden als Nederlander, omdat dit nu zijn ‘thuis’ is.

Hanan (Maastricht/ Syrië)

Hanan groeide op in Syrië met haar ouders, haar tweelingbroer en twee broertjes. Torn zij twaalf jaar oud was, stierf haar moeder aan een ziekte. Toen de oorlog uitbrak in Syrië stierf ook haar vader en nam ze de zorg voor haar broers op zich. Als 16-jarige vluchtte zij naar Europa, en woont momenteel in Maastricht. De inmiddels twintigjarige Hanan heeft talent voor het schrijven van poëzie. In haar gedichten verwerkt zij haar herinneringen, dromen en verlangen.

Museum Perron Oost, gezeteld in het opzichtershuisje van 6 vierkante meter, is wellicht het kleinste museum ter wereld. Op het perron komen twee sporen aan, het spoor van de buurt en het spoor van de wereld. Ook de sporen van het museum en het IISG komen samen. Niet alleen omdat ze in dezelfde straat staan…

Waar Museum Perron Oost op een artistieke manier commentaar levert op een aantal effecten van mondiale bewegingen, zowel positieve als negatieve, doet het IISG wetenschappelijk onderzoek naar de geschiedenis van werk en arbeidsverhoudingen. Hoe kunnen veranderingen in werk en arbeidsverhoudingen leiden tot een groeiende of juist afnemende sociale ongelijkheid?

Ooit was dit gebied het speelterrein van handelaren in vee en producten uit ‘de Oost’. Het was een komen en gaan van schepen met vracht uit de koloniën. Rederijen die lijndiensten onderhielden naar Indonesië, Suriname en Zuid- en Midden-Amerika hielden kantoor in talloze pakhuizen. Daarnaast speelden de veemarkt en het slachthuis een belangrijke rol in het gebied. Om het veemarktterrein stonden stallen voor koeien, kalveren, paarden, schapen en varkens die vaak per spoor werden aangevoerd.

Het Cruquiuseiland kent een rijke geschiedenis en werd door de jaren heen bevolkt door een stoet bonte figuren; slachters, krakers, circusdieren, kolenpikkers. Anno 2019 is de Cruquiusbuurt een plek waar mensen uit alle windhoeken van de wereld zijn neergestreken. Mensen met een eigen geschiedenis, maar ook mensen met een gedeelde geschiedenis.